Jej mąż jednak nie wierzył w to, by jego żona mogła popełnić samobójstwo, ponieważ w dniu śmierci miała z nim rozmawiać przez telefon. Kobieta mówiła, że źle się czuła i wymiotowała krwią. Tuż po zakończeniu rozmowy pojechała do szpitala. Mąż Miriam nie wykluczał zaangażowania osób trzecich. @JanKandybo @JanuszSzczepan7 @Duzymes To było samobójstwo. Przyzwoitość wymagałaby aby się wycofać z durnego komentarza https://esanok.pl/2021/sanok-smierc-24 i społeczeństwo jest niezmierny. Na ogół jedno samobójstwo jest ciosem dla co najmniej sześciu innych osób. Jeśli samobójstwo wydarzy się w szkole czy miejscu pracy, oddziaływa na setki ludzi. Koszty samobójstwa można oszacować za pomocą wskaźnika liczby lat życia o obniżonej sprawności (DALY — disability-adjusted life Reklamy osób trzecich w treściach wideo. Bez naszej uprzedniej zgody Użytkownik nie może bezpośrednio ani pośrednio w naszych usługach przesyłać, publikować ani wyświetlać żadnych treści wideo, które zawierają reklamy osób trzecich, w tym m.in. reklamy wyświetlane przed odtworzeniem głównej treści wideo lub grafiki sponsorskie. W Niemczech, jak wynika z ostatnich danych Federalnego Urzędu Statystycznego w Wiesbaden, w roku 2017 samobójstwo popełniło 9241 osób. Aż trzy czwarte z nich stanowili mężczyźni. Vay Tiền Trả Góp 24 Tháng. 42-letni mieszkaniec Lubina popełnił samobójstwo. Mężczyzna wyskoczył z okna na półpiętrze jednego z bloków. Policja wykluczyła udział osób trzecich. Do tragedii doszło 18 października na osiedlu Zwycięstwa. 42-letni mężczyzna wyskoczył z półpiętra między 3, a 4 piętrem. Policję o zdarzeniu powiadomili lekarze z pogotowia ratunkowego. Kiedy funkcjonariusze przyjechali na wskazane miejsce, mężczyzna już nie żył. Z ustaleń policji wynika, że lubinianin popełnił samobójstwo. – W trakcie prowadzonego postępowania wykluczono udział osób trzecich – powiedział Jan Pociecha oficer prasowy KPP Lubin. Autor: MC Są już wyniki sekcji zwłok 38-latka, który miał popełnić samobójstwo na terenie Komendy Miejskiej Policji w Koszalinie. Michał BorkowskiSą już wyniki sekcji zwłok 38-latka, który miał popełnić samobójstwo na terenie Komendy Miejskiej Policji w Koszalinie. O sprawie informowaliśmy jako pierwsi w ubiegłym tygodniu. - Wstępne wnioski wskazują, że śmierć mężczyzny nastąpiła bez udziału osób trzecich. Na jego ciele nie było żadnych obrażeń, a przyczyną zgonu było najprawdopodobniej uduszenie - mówi Ryszard Gąsiorowski, rzecznik Prokuratury Okręgowej w Koszalinie, zaznaczając, że zostaną jeszcze przeprowadzone dodatkowe badania specjalistyczne. - Dopiero na ich podstawie lekarz przygotuje opinię końcową - dodaje. Sekcję zleciła Prokuratura Rejonowa w Koszalinie, ale jeszcze w tym tygodniu prokurator okręgowy ma podjąć decyzję o przekazaniu sprawy innej prokuraturze. - Wniosek w tej sprawie prokurator uznał za zasadny, ze względu na fakt, że policjanci z komendy, w której doszło do zdarzenia na co dzień ściśle współpracują z koszalińską prokuraturą rejonową - wskazuje Ryszard Gąsiorowski. Przypomnijmy, 8 sierpnia w izbie zatrzymań komendy przy ul. Słowackiego znaleziono zwłoki 38-letniego mieszkańca Koszalina, który został zatrzymany za kradzież plecaków. Z naszych informacji wynika, że w pomieszczeniach nie ma monitoringu, nie są one też całodobowo dozorowane fizycznie. Dochodzenie toczy się w sprawie o nieumyślne spowodowanie śmierci oraz niedopełnienie obowiązków. Samobójstwo jest aktem celowego odebrania sobie życia. Najczęstszymi przyczynami są czynniki: socjologiczne, psychologiczne oraz biologiczne. Przy pojawieniu się myśli, fantazji, tendencji, działań o charakterze samobójczym, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem psychiatrą. Podczas rozmowy ze specjalistą należy spodziewać się szczegółowych pytań o choroby psychiczne, które są związane z ryzykiem samobójstwa. Samobójstwo jest dużym problemem medycznym, psychologicznym i społecznym. Chociaż nie można dokładnie przewidzieć czyjegoś samobójstwa, istnieje wiele wskazówek pomocnych w ocenie, jakie jest zagrożenie samobójstwem. Istnieją także standardy postępowania w sytuacji, gdy występuje takie pamiętać, iż samobójstwo najczęściej jest rezultatem którejś z chorób psychicznych poddających się różnym metodom leczenia. Myśli samobójcze, próba samobójcza, samobójstwo - różnice Jest rozbieżność pomiędzy myślami samobójczymi, próbą samobójczą, dokonaniem samobójstwa. Niektórzy ludzie myślą o samobójstwie, ale nigdy nie próbują swoich myśli realizować. Inni w ciągu życia mają wiele prób samobójczych, niezakończonych śmiercią (niedokonanych), każda z nich mogła być potencjalnie śmiertelna. Jeszcze inni dokonują samobójstwa w sposób impulsywny (bez planowania), albo może być poprzedzone dniami, tygodniami, czy nawet latami planowania. Suicydologia to nauka o samobójstwach, próbach samobójczych i samookaleczeniach wyróżnia się także: Samookaleczenie - są to dobrowolnie zadane sobie uszkodzenia tkanek, często w sposób powtarzający się w czasie. Samookaleczenie niekoniecznie wiąże się z próbą samobójczą. Samobójstwo poprzedzone morderstwem – w takim wypadku samobójstwo uważane jest jako środek do uniknięcia kary. Może też być aktem ułatwiającym morderstwo. Samobójstwo zbiorowe – samobójstwo większej grupy osób, popełniane z tych samych pobudek - na przykład jako nakaz religijny lub protest polityczny. Atak samobójczy – akt agresji mający na celu zadanie strat przeciwnikowi, w wyniku którego atakujący zamierza zginąć. Z tematyką samobójstwa związana jest też eutanazja. Czyjegoś samobójstwa nie da się przewidzieć, ale są wskazówki pozwalające określić takie ryzyko. Badacze zajmujący się samobójstwem wyodrębnili tzw. syndrom presuicydalny. Dotknięte nim osoby często autoagresyjnie zadają sobie cierpienie, najczęściej przecinając skórę. Dotyczy to około 4% pacjentów oddziałów psychiatrycznych, trzy razy częściej są to kobiety. Syndrom przedsamobójczy - co to jest? Na syndrom presuicydalny (przedsamobójczy) składają się: myślenie o samobójstwie: o byciu martwym, o sposobie popełnienia samobójstwa, planowanie popełnienia samobójstwa, utracenie zdolności do rozeznawania, co jest realne, a co nie, gorsze możliwości radzenia sobie z codziennymi problemami, skupienie się na samobójstwie, sztywne niepoddające się zmianie myślenie, że wszystko idzie źle, że nie ma już ratunku, brak wiary w sens życia, poczucie beznadziei, agresja kierowana na siebie, często jako wyraz zahamowania agresji na innych, może być rezultatem braku satysfakcjonujących relacji z innymi ludźmi. Samobójstwo - fakty i mity Mit 1: samobójca zawsze chce umrzeć za wszelką cenę. Fakt: samobójcy często uwzględniają możliwość rozwiązania problemu w inny sposób. Mit 2: samobójca nigdy nie ostrzega o swoim samobójstwie. Fakt: większość samobójców wcześniej w sposób pośredni lub bezpośredni sygnalizuje chęć popełnienia tego czynu. Mit 3: jeśli ktoś mówi o swoim samobójstwie to nie odbierze sobie życia. Fakt: Większość samobójców przed samobójstwem ostrzegała, iż odbierze sobie życie. Mit 4: Samobójstwu nigdy nie można zapobiec. Fakt: U niektórych zdeterminowanych samobójców nawet szybka i adekwatna reakcja otoczenia nie zapobiega nieszczęściu, jednak w większości przypadków można skutecznie pomóc i zapobiec tragedii. Mit 5: Poprawa nastroju w depresji wiąże się z końcem zagrożenia samobójstwem. Fakt: W rzeczywistości parę tygodni po leczeniu ryzyko zagrożenia samobójstwem u niektórych chorych może być większe. Mit 6: Jeśli ktoś próbował popełnić samobójstwo, to już więcej tego nie zrobi. Fakt: W rzeczywistości bardzo wielu samobójców ma na swoim koncie wcześniejsze próby samobójcze. Mit 7: Każdy samobójca jest umysłowo chory. Fakt: Chociaż duży odsetek samobójców to osoby chore psychicznie, nie wszystkie osoby zdradzają objawy choroby psychicznej. Mit 8: Skłonności samobójcze pozostają do końca życia. Fakt: Choć w wielu przypadkach ciężko jest przewidzieć jak długo będą trwały takie skłonności, to u wielu mijają z chwilą rozwiązania problemów, które do samobójstwa motywują. Mit 9: Dzieci nie popełniają samobójstw. Fakt: ostatnio wzrasta odsetek osób poniżej 16 roku życia popełniających samobójstwo. Samobójstwo - przyczyny Istnieje wiele czynników mających wpływ na fakt wystąpienia samobójstwa w którejś ze swych form. Są wśród nich: czynniki socjologiczne psychologiczne biologiczne Czynniki socjologiczne – wynikające z przywiązania do norm społecznych: samobójstwa egoistyczne – wynikające z oddalenia się od społeczeństwa, samobójstwa altruistyczne - wynikające z nadmiernej lojalności względem innych, z dużego przywiązania do norm społecznych (np. kamikadze podczas wojny popełniali samobójstwa w imię zwycięstwa swojego narodu), samobójstwa wynikające z poczucia wyrwania od norm moralnych, społecznych, kulturowych (np. samobójstwa w więzieniu). Czynniki psychologiczne Różne teorie psychologiczne proponują różne spojrzenia na czynniki ryzyka. Według teorii psychoanalitycznej samobójstwo jest aktem wynikającym ze skierowania na siebie impulsów agresywnych, pierwotnie żywionych względem innych obiektów. Samobójstwo może być też "odwróconym zabójstwem”, mogącym być związanym z chęcią uniknięcia kary za agresję przeżywaną względem kogoś innego. Inne nowsze teorie psychoanalityczne, mają związek ze światem z fantazji osób, które chcą popełnić samobójstwo. Często marzą one o: odwecie, ukaraniu kogoś, poczuciu kontroli, odkupieniu win, poświęceniu się, ucieczce, śnie, ratunku, odrodzeniu, nowym życiu. Szansa na zrealizowanie swoich samobójczych fantazji jest większa, jeżeli doszło do zawodu miłosnego lub utraty ważnej osoby. Czynniki biologiczne Przyczyną samobójstwa mogą być również biologiczne czynniki jak: zaburzenia w przekaźnictwie neuronalnym, szczególnie niski poziom serotoniny w obrębie struktur mózgu, związane z różnymi chorobami psychicznymi (depresja, ChaD), czynniki genetyczne – u osób posiadających krewnych, którzy dokonali samobójstwa, występuje większe ryzyko próby samobójczej oraz dokonania samobójstwa w przyszłości. Samobójstwo - diagnostyka Przy pojawieniu się myśli, fantazji, tendencji, działań o charakterze samobójczym, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem psychiatrą. Pomoc taką można uzyskać w ramach ubezpieczenia zdrowotnego w każdej poradni zdrowia psychicznego mającej kontrakt z NFZ. Nie jest potrzebne skierowanie od lekarza POZ. W razie wątpliwości gdzie się udać warto zapytać o poradę swojego lekarza rodzinnego. Czasem osoby, których dotyczy ten problem trafiają najpierw do psychoterapeuty bądź psychologa. W takiej sytuacji konsultacja lekarza psychiatry nadal jest konieczna, ale zazwyczaj sugeruje ją ten specjalista, który jako pierwszy zetknął się z problemem. Nie zawsze wystąpienie myśli samobójczych wiąże się z koniecznością hospitalizacji, jednak w przypadku: planowania samobójstwa, tendencji samobójczych, prób samobójczych hospitalizacja jest konieczna do leczenia, ponieważ leczenie w warunkach ambulatoryjnych czy gabinetowych jest wysoce ryzykowne. Udając się do gabinetu lekarza bądź innego specjalisty, należy się spodziewać pytań o choroby psychiczne związane z ryzykiem samobójstwa. Dla lekarza ocena czy dany pacjent jest w grupie ryzyka samobójstwa jest kwestią bardzo trudną i może wiązać się z wieloma trudnościami i wątpliwościami diagnostycznymi, emocjonalnymi etc. W skrajnych przypadkach, jeżeli lekarz zdecyduje, iż pacjent zagraża sobie bądź ludziom wokół siebie, może dojść do przymusowej hospitalizacji, jednak zazwyczaj sami pacjenci wyrażają na nią zgodę, często traktując pobyt na oddziale jako „ostatnią deskę ratunku”. Brak jest jednego „wzorca samobójcy”. Samobójstwo w większości przypadków jest efektem którejś z chorób psychicznych, dlatego procesy patologiczne toczące się w organizmie związane będą z którąś z tych chorób. Może także nie być żadnych widocznych patologii u osób z tym problemem. Ważnym czynnikiem, od którego rozpoczyna się proces diagnostyczny jest wytworzenie odpowiedniej, bezpiecznej atmosfery i dobra komunikacja pacjenta z lekarzem. Lekarz pyta o: miejsce, metodę, udział osób trzecich w samobójstwie i próbie samobójczej, okoliczności poprzedzające, czy dany czyn nie był wymierzony przeciwko osobom trzecim. Ocenia się także stopień zaplanowania samobójstwa, pytając potencjalnego samobójcę o to: od kiedy wystąpiły myśli samobójcze, czy są nadal, czy jest list pożegnalny i pamiętnik, czy są tendencje do izolowania się od innych, czy rozmawiał z kimś o samobójstwie, co go pchnęło do samobójstwa, czy żałuje tego, co zrobił, czy zażywał wcześniej narkotyki, leki, pił alkohol, czy i jak był ratowany, kiedy i ile razy wcześniej próbował popełnić samobójstwo, czy miał już kontakty ze służbą zdrowia, czy pozostaje w leczeniu psychiatrycznym bądź jest w trakcie psychoterapii. Niektórzy pacjenci oddziałów psychiatrycznych, którzy popełniają samobójstwo, doświadczają tak wielkiego cierpienia z powodu swojej choroby, iż niewyobrażalne jest dla nich dalsze życie z problemem. Wydaje się, że w niektórych przypadkach odpowiednim leczeniem takich osób jest dobre opanowanie objawów lekami specyficznymi dla danej jednostki chorobowej, a w razie potrzeby ich zmiana na lepiej działające. Samobójstwo a choroba psychiczna Prawie 95% osób, które mają na swoim koncie próbę samobójczą lub samobójstwo dokonane, ma w wywiadzie zdiagnozowaną chorobę psychiczną. Wyższy odsetek samobójstw jest u osób, u których stwierdza się słabą kontrolę nad zachowaniami o charakterze impulsywnym. Zaburzenia depresyjne odpowiedzialne są za 80% samobójstw (łącznie z depresją w przebiegu ChAD), schizofrenia - 10%, demencja - 5%. Spośród tych osób prawie ¼ była uzależniona od alkoholu. Wśród młodszych osób, które popełniły samobójstwa częściej dochodzi do nadużywania alkoholu, oraz występuje typ osobowości antyspołeczny i borderline, u starszych osób częściej jest to depresja lub zaburzenia o typie demencji. Samobójstwo - osoby w grupie ryzyka Światowa Organizacja Zdrowia do grup ryzyka osób, wśród których odsetek samobójstw jest większy podaje: osoby po próbach samobójczych, osoby w żałobie, osoby bliskie samobójcy, młode kobiety (głównie w Chinach i Indiach), młodzi mężczyźni z rejonów z problemami socjoekonomicznymii, emigranci, osoby uzależnione od alkoholu i narkotyków, homoseksualiści, osoby terminalnie chore, ludzie starsi, więźniowie po uzyskaniu wyroku. Diagnostyka polega głównie na dokładnym zebraniu wywiadu oraz wykorzystaniu specjalistycznej wiedzy dotyczącej psychopatologii, jest także zależna od doświadczenia lekarza psychiatry. Samobójstwo - leczenie Kwestią do dziś nierozwiązaną jest czy pacjentów, względem których są wątpliwości na temat ryzyka popełnienia samobójstwa hospitalizować czy leczyć ambulatoryjnie. Każdorazowo jest to decyzja klinicysty i powinna zostać podjęta z uwzględnieniem potrzeb i możliwości pacjenta. Decyzja o leczeniu ambulatoryjnym wiąże się najczęściej z umową z lekarzem, iż w razie pogorszenia stanu i nasilenia objawów choroby/tendencji samobójczych pacjent dobrowolnie podda się hospitalizacji. Leczenie jest takie, jak w jednostkach chorobowych związanych z większym ryzykiem samobójstwa. Samobójstwo - zapobieganie Istnieje szereg zjawisk, na które można wpływać, aby ryzyko samobójstwa w ciągu życia było jak najmniejsze. W pierwszych latach życia dziecka wytwarza się ogólna postawa wobec życia. Czynnikami zmniejszającymi radość z życia i mogącymi mieć wpływ na późniejsze tendencje samobójcze mogą być: konflikty w rodzinie, odrzucanie dzieci, zaborcza miłość matek, niemożność zrealizowania przez dziecko pragnień rodziców, nadmierne wymagania rozbieżne z możliwościami dzieci. Jeżeli rodzice są zaangażowani w życie dziecka, odpowiedzialni za jego rozwój i dostępni emocjonalnie ryzyko samobójstwa jest mniejsze. Najważniejszym działaniem w przypadku próby samobójczej (lub jej deklaracji) jest zwrócenie się po pomoc do lekarza psychiatry. Często to rodzina zgłasza problem, przywożąc do szpitala osobę, która chce się zabić. Samobójstwo - reakcja ludzi Różne są reakcje ludzi na próbę samobójczą danej osoby, jedni unikają tematu, inni rozmawiają o tym swobodnie. Niedoszły samobójca często spotyka się z odrzuceniem: ze strony rodziny, znajomych, współpracowników, osób z lokalnej społeczności. Bardzo ważne jest wtedy uzyskanie profesjonalnej pomocy ze strony lekarza psychiatry bądź doświadczonego psychologa lub psychoterapeuty. Samobójstwo - poczucie winy bliskich Bliskich osoby, która popełniła samobójstwo bardzo często doświadczają silnego poczucia winy, iż nie zrobili wszystkiego, aby zapobiec tragedii. Szczególnie dzieci, które straciły swoich rodziców, żyją z „piętnem” rodziny samobójców. Warto zadbać o pomoc dla siebie i rodziny w takiej sytuacji. W czasie tuż przed próbą samobójczą i tuż po samobójstwie, kiedy wszystkie zaangażowane osoby doświadczają zazwyczaj bardzo silnych emocji, warto skorzystać z pomocy Ośrodka Interwencji Kryzysowej. W czasie, jeżeli nieprzyjemne emocje przeszkadzają w funkcjonowaniu, warto skorzystać z pomocy, której udzielą lekarze psychiatrzy i psychoterapeuci. Samobójstwo - pierwsze objawy Zarówno względem własnej osoby, jak i swoich bliskich, w warunkach „domowych” warto zwracać uwagę na wszystko, co może sugerować chęć popełnienia samobójstwa. Mogą to być: rysunki, z pozoru zabawne komentarze, bądź wprost wygłoszone plany. Chociaż bywa to trudne, warto rozmawiać z osobą, która chce popełnić samobójstwo i przekonać ją do leczenia. Warto zadbać o ciepły i przyjazny klimat w swoim otoczeniu oraz mieć osoby, z którymi można porozmawiać w razie trudności. Życie po próbie samobójczej Jeżeli ktoś z bliskich osób jest po próbie samobójczej lub samookaleczeniu, warto starać się utrzymać życzliwą atmosferę, w której możliwa będzie rozmowa o tematach związanych z zamiarami samobójczymi, na przykład o: nastroju, planach na przyszłość, chorobie, relacjach z innymi. Pozwoli to adekwatnie zareagować na podobną sytuację, jeśli się ona pojawi w przyszłości. Skrajne zachowania, jak: okazywanie nadmiernej opiekuńczości, utrzymywanie dystansu i podejrzliwości, mogą być odbierane jako sztuczne i powodować nieufność, poczucie niezrozumienia, odrzucenia u osoby po próbie samobójczej. W przypadku osoby młodocianej warto, aby to rodzice inicjowali takie rozmowy. Jeżeli nie są w stanie dokonać tego sami, można zwrócić się o pomoc do psychologa lub psychiatry. Myśli samobójcze a rozmowa z kimś bliskim Dobrze jest zawrzeć umowę, w której osoba z tym problemem zobowiąże się w razie pojawienia się myśli samobójczych porozmawiać z kimś wcześniej wyznaczonym (rodzicem, lekarzem, psychologiem). Wielu chorych świadomych, iż myśli samobójcze najczęściej współwystępują z chorobą, samemu zgłasza się na oddziały psychiatryczne celem podjęcia leczenia. Należy raczej zachęcić do kontaktu z lekarzem przy każdym wystąpieniu myśli lub działań o tematyce samobójczej. Kto otrzyma zadośćuczynienie i odszkodowanie za śmierć osoby bliskiej – kto może otrzymać odszkodowanie Kto może otrzymać zadośćuczynienie i odszkodowanie za śmierć osoby bliskiej w wypadku reguluje kodeks cywilny. par. 4 kodeksu cywilnego stanowi, iż sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Kto jest najbliższym członkiem rodziny Z cytowanego przepisu wynika, iż krąg osób uprawnionych do otrzymania zadośćuczynienia za śmierć nie jest ściśle określony. Należy wziąć pod uwagę, że osoba najbliższa to nie tylko mąż, żona, rodzic, babcia, dziadek czy dziecko zmarłego, ale również jak wynika z orzecznictwa sądowego może to być także pasierb, chrześniak, wnuk, przyrodnia siostra i brat, a niejednokrotnie narzeczona, konkubina, teść, a nawet były mąż. Osoba bliska uprawniona od odszkodowania za śmierć Nasze sprawy o odszkodowanie i zadośćuczynienie za śmierć opieramy na art. 446 § 4 kodeksu cywilnego. Jak wynika z analizy orzecznictwa sądowego oraz naszych wygranych spraw o odszkodowanie za śmierć, coraz częściej po zadośćuczynienie i odszkodowanie za śmierć występują nie tylko osoby ściśle powiązane ze sobą bezpośrednimi więzami pokrewieństwa krwi. Bardzo często z pełnym sukcesem dochodzimy odszkodowania za śmierć w stosunku do osób niespokrewnionych ( konkubina, konkubin, narzeczony, narzeczona, pasierb, przyrodni brat, przyrodnia siostra). Dzieje się tak w głównej mierze dlatego, że ustawodawca nie wprowadził do kodeksu cywilnego legalnej definicji pojęcia osoby najbliższej, pozostawił tym samym tę ocenę sądom. Kto otrzyma zadośćuczynienie i odszkodowanie za śmierć – kryteria przyznania odszkodowania Jak wiemy złożoność relacji międzyludzkich, związków nieformalnych wyklucza zdefiniowanie osoby najbliższej zmarłego, dlatego też ustalenie takiego kręgu osób należy badać indywidualnie i odrębnie w każdej ze spraw. Kto otrzyma zadośćuczynienie i odszkodowanie za śmierć – zależy więc od wielu czynników. Z akt naszej Kancelarii wynika, że żona, mąż, dziecko czy rodzeństwo zawsze wygrywają w sądzie wysokie zadośćuczynienie i odszkodowanie, ponieważ w tradycyjnej rodzinie bliskie relacje rodzinne oparte są na miłości, a tragiczna śmierć najbliższego członka tej rodziny nieodwracalnie te więzy przerywa. Niejednokrotnie wykazaliśmy też w sądzie, że nie zawsze formalna bliskość ze zmarłym czy też sam stopień pokrewieństwa ma aż tak wielkie znaczenie. Najważniejsza w tej kwestii jest zażyłość, częstotliwość wzajemnych spotkań, bliska relacja, silna i pozytywna więź emocjonalna, a nie np. wspólne zamieszkiwanie. W aktach naszych spraw możemy znaleźć uwzględnione powództwa dla konkubiny, konkubenta, narzeczonej, teścia czy dla matki chrzestnej. Dowody w sprawie odszkodowania za śmierć Jeżeli osoba ubiegająca się o wypłatę odszkodowania i zadośćuczynienia za śmierć nie jest blisko spokrewniona ze zmarłym, należy w sposób należyty udowodnić więzi pomiędzy zmarłym a osobą roszczącą, krzywdę i cierpienie spowodowane śmiercią. Odszkodowanie za śmierć – postępowanie likwidacyjne Już na etapie zgłoszenia szkody, należy przygotować dowody przemawiające za zasadnością wypłaty odszkodowania za śmierć. Takimi dowodami mogą być: ankieta w sprawie odszkodowania za śmierć wypełniona przez osobę bliską, liczne zdjęcia potwierdzające więź ze zmarłym, oświadczenia osób trzecich. Odmowa zapłaty odszkodowania za śmierć ze względu na brak więzi – i co dalej? W przypadku gdy zostanie wydana odmowa zapłaty odszkodowania za śmierć lub gdy ubezpieczyciel zaniży kwotę wypłaconego zadośćuczynienia za śmierć, pozostaje jedyna skuteczna droga – wytoczenie powództwa cywilnego przed sądem. Przed skierowaniem sprawy do sądu, prawnik powinien wnikliwie ocenić wszystkie dowody w sprawie oraz obiektywnie ocenić szanse na wygraną. Należy pamiętać, iż w przypadku sprawy w sądzie, w zasadzie każdorazowo potrzebna jest opinia biegłego psychologa i psychiatry. Opinie te są niezbędne, aby rzetelnie przedstawić sądowi informację o wielkości przebytej traumy spowodowanej śmiercią osoby bliskiej i cierpieniu jakie jej towarzyszy. Oprócz opinii biegłych sądowych postępowanie dowodowe sprowadza się do przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków obserwujących zewnętrzne przejawy tego cierpienia osoby poszkodowanej oraz do zeznań samej osoby poszkodowanej pogrążonej w bólu i cierpieniu po starcie osoby najbliższej. Kiedy osoba bliska może dostać odszkodowanie za śmierć Zgodnie z artykułem 446 kodeksu cywilnego, możemy dochodzić roszczeń od winnych spowodowania śmiertelnego wypadku tj. od sprawcy wypadku. Odszkodowania za śmierć można dochodzić także od podmiotów udzielających ochrony ubezpieczeniowej na wypadek takich zdarzeń. W przypadku najczęstszych zdarzeń, czyli wypadków komunikacyjnych roszczenie może wiec być kierowane do ubezpieczyciela OC pojazdu sprawcy wypadku. W przypadku błędu medycznego skutkującego śmiercią pacjenta, roszczenia mogą być kierowane do ubezpieczyciela OC podmiotu leczniczego. Kancelaria pomoże w sprawie o odszkodowanie za śmierć Nie wiesz, czy możesz otrzymasz odszkodowanie za śmierć osoby bliskiej – skontaktuj się kancelarią. Specjalizujemy się w sprawach o odszkodowanie za śmierć i nieodpłatnie dokonamy analizy Twojej sprawy. Prowadzimy wiele takich spraw np. o odszkodowanie za śmierć narzeczonego. Możemy pochwalić się wieloma wygranymi sprawami, na przykład o odszkodowanie za śmierć narzeczonego. Szokiem dla niektórych jest informacja, że w niektórych sytuacjach mogą odpowiadać za cudze niezapłacone podatki. Tak właśnie stanowią przepisy ordynacji podatkowej. Warto więc wiedzieć kiedy może nam się przydarzyć takie nieszczęście. Skuteczne ściąganie podatków jest dla administracji rządowej jednym z najistotniejszych problemów. Nie dziwi to wobec faktu, że w 2008 r. prawie 93% dochodów budżetu państwa pochodzi właśnie z podatków. Właśnie z tego powodu przepisy Ordynacji Podatkowej realizują zasadę maksymalnego zabezpieczenia interesu wierzyciela podatkowego, czyli fiskusa. Zabezpieczenie takie odbywa się albo poprzez możliwość ustanowienia hipoteki przymusowej, zastawu skarbowego czy zabezpieczenia wykonania zobowiązana podatkowego. Dodatkowym zabezpieczeniem jest fakt, że za zobowiązania podatkowe odpowiada nie tylko sam podatnik, lecz także osoby z nim związane. Zakres przedmiotowy odpowiedzialności osób trzecich obejmuje odpowiedzialność za zaległości podatkowe podatnika (por. art. 51 § 1 Ordynacji Podatkowej), zaległości podatkowe podatnika przejęte przez następcę prawnego, a także - jeżeli art. 108 i n. nie stanowią inaczej - za: podatki niepobrane oraz pobrane, a niewpłacone przez płatników lub inkasentów, odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych, niezwrócone w terminie zaliczki naliczonego podatku od towarów i usług oraz za oprocentowanie tych zaliczek, a także za koszty postępowania egzekucyjnego. W Ordynacji Podatkowej ustawodawca określił katalog osób trzecich w stosunku do podatnika (art. 107 - 118), które odpowiadają za zobowiązania podatkowe. Podstawą rozszerzenia odpowiedzialności na inne podmioty jest stosunek osobisty takiej osoby do podatnika (członek rodziny, rozwiedziony małżonek) lub kontaktach gospodarczych (nabycie przedsiębiorstwa podatnika lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa podatnika, zawarcie umowy leasingu lub umowy dzierżawy). Wspólnie z podatnikiem odpowiadają między innymi: a) Rozwiedziony małżonek podatnika – odpowiada on całym swoim majątkiem solidarnie z byłym małżonkiem za zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań podatkowych powstałych w czasie trwania wspólności majątkowej, jednakże tylko do wysokości wartości przypadającego mu udziału w majątku Członek rodziny podatnika – odpowiada on całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem prowadzącym działalność gospodarczą za zaległości podatkowe wynikające z tej działalności i powstałe w okresie, w którym stale współdziałał z podatnikiem w jej wykonywaniu, osiągając korzyści z prowadzonej przez niego działalności. Za członków rodziny podatnika uważa się zstępnych, wstępnych, rodzeństwo, małżonków zstępnych, osobę pozostającą w stosunku przysposobienia oraz pozostającą z podatnikiem w faktycznym Nabywca przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa – odpowiada on całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem za powstałe do dnia nabycia zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, chyba że przy zachowaniu należytej staranności nie mógł wiedzieć o tych Osoba, za zgodą której podatnik, w celu zatajenia prowadzenia działalności gospodarczej lub rzeczywistych rozmiarów tej działalności, posługuje się lub posługiwał się imieniem i nazwiskiem, nazwą lub firmą tej osoby – ponosi ona solidarną odpowiedzialność z podatnikiem całym swoim majątkiem za zaległości podatkowe powstałe podczas prowadzenia tej Właściciel, samoistny posiadacz lub użytkownik wieczysty rzeczy lub prawa majątkowego pozostający w związku z użytkownikiem danej rzeczy lub prawa majątkowego – odpowiada on za zaległości podatkowe użytkownika powstałe w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez użytkownika, jeżeli dana rzecz lub prawo są związane z działalnością gospodarczą lub służą do jej Dzierżawca lub użytkownik nieruchomości - odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem będącym właścicielem, użytkownikiem wieczystym lub posiadaczem samoistnym nieruchomości za zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań podatkowych wynikających z opodatkowania nieruchomości, powstałych podczas trwania dzierżawy lub Wspólnik spółki cywilnej, jawnej, partnerskiej oraz komplementariusz spółki komandytowej albo komandytowo-akcyjnej - odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie ze spółką i z pozostałymi wspólnikami za zaległości podatkowe członkowie zarządu (również byli członkowie zarządu) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w organizacji - odpowiadają oni solidarnie całym swoim majątkiem za zobowiązania tych spółek, jeżeli egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna, a członek zarządu: 1) nie wykazał, że:a) we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości (postępowanie układowe) albob) niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego) nastąpiło bez jego winy; 2) nie wskazał mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej członków zarządu obejmuje zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu, oraz zaległości wymienione w art. 52 ordynacji podatkowej powstałe w czasie pełnienia obowiązków członka trzecie odpowiadają całym swoim majątkiem (co oznacza, że oprócz majątku osobistego, odpowiadają również całym majątkiem wspólnym z małżonkiem), przy czym przesłanki odpowiedzialności są ściśle określone w przepisach Ordynacji Podatkowej i wiążą się z zaistnieniem określonego w ustawie stanu faktycznego (np. nabycie przedsiębiorstwa podatnika). Ten stan faktyczny to quasi-obowiązek podatkowy, bez niego nie dochodzi do przejścia odpowiedzialności na osobę trzecią. Podkreślenia wymaga fakt, że do rzeczywistego obciążenia osoby trzeciej odpowiedzialnością za podatki niezbędne jest wydanie decyzji określającej wysokość należności, za które odpowiada osoba trzecia. Decyzja ta ma charakter konstytutywny, co oznacza, że dana należność faktycznie powstaje dopiero z chwilą jej doręczenia. Przed doręczeniem takiej decyzji można mówić jedynie o potencjalnym obowiązku zapłaty, który z różnych powodów może się nie skonkretyzować, np. w sytuacji przedawnienia trzecie odpowiadają jedynie za zaległości podatkowe rozumieniu Ordynacji Podatkowej zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności. Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 3 pkt 3 lit. c Ordynacji Podatkowej także niepodatkowa należność budżetowa jest podatkiem, a należność, za którą odpowiada choćby przed wydaniem decyzji, o której mowa powyżej (czyli potencjalne zobowiązanie) osoba trzecia, należy do kategorii niepodatkowej należności budżetowej. Tworzy to niejako kaskadowość odpowiedzialności osoby trzeciej i przerzucanie takiej odpowiedzialności na kolejne podmioty biorące udział w obrocie gospodarczym. Oznacza to, że osoba trzecia w stosunku do podatnika potencjalnie odpowiada nie tylko za należne od podatnika podatki sensu stricto, lecz także za należności, za które podatnik odpowiadał jako osoba trzecia. Jednak z treści poszczególnych przepisów Ordynacji Podatkowej można wywnioskować, że osoba trzecia odpowiada tylko za takie zobowiązania podatnika, które istniały w dniu, w którym zaistniała przesłanka powodująca powstanie odpowiedzialności osoby trzeciej (np. nabycie środka trwałego).Ustanie bytu prawnego podatnika (np. jego śmierć) nie unicestwia i nie powoduje wygaśnięcia odpowiedzialności osób trzecich, natomiast jeśli chodzi o zakres przedmiotowy, wygaśnięcie samego zobowiązania podatnika, płatnika, inkasenta lub następcy prawnego powoduje wygaśnięcie odpowiedzialności osób trzecich. Chodzi tu o zdarzenie prawne wskazane w art. 59. „Art. 59. § 1. Zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek:1) zapłaty; 2) pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta; 3) potrącenia; 4) zaliczenia nadpłaty lub zaliczenia zwrotu podatku; 5) zaniechania poboru; 6) przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych; 7) przejęcia własności nieruchomości lub prawa majątkowego w postępowaniu egzekucyjnym; 8) umorzenia zaległości; 9) przedawnienia; 10) zwolnienia z obowiązku zapłaty na podstawie art. 14m. § 2. Zobowiązanie płatnika lub inkasenta wygasa w całości lub w części wskutek:1) wpłaty; 2) zaliczenia nadpłaty lub zaliczenia zwrotu podatku; 3) umorzenia, w przypadkach przewidzianych w art. 67d § 3; 4) przejęcia własności nieruchomości lub przejęcia prawa majątkowego w postępowaniu egzekucyjnym; 5) przedawnienia; 6) zwolnienia z obowiązku zapłaty na podstawie art. 14m.” Każde ze zdarzeń prawnych, o jakich mowa (z pewnymi zastrzeżeniami, o czym dalej), uwolni od odpowiedzialności osobę odpowiedzialności osoby trzeciej przeciwnie do ogólnej zasady określonej w Ordynacji Podatkowej „za co się odpowiada, a nie czym się odpowiada” jest nieznacznie ograniczony ze względu na: - wysokości wartości udziału w majątku wspólnym ( art. 110 § 1 ), - wysokości uzyskanych korzyści ( art. 111 § 5 pkt 1 ), - wartości nabytego przedsiębiorstwa, jego zorganizowanej części lub składników majątku (art. 112 § 3), - należności wskazanych w zaświadczeniu (art. 112 § 6), - równowartości rzeczy lub praw majątkowych będących przedmiotem użytkowania ( art. 114 § 3 ). W ustawie określony został termin przedawnienia możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności podatkowej od osoby trzeciej. Mianowicie w art. 118 § 1 Ordynacji Podatkowej czytamy: „Nie można wydać decyzji o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej, jeżeli od końca roku kalendarzowego, w którym powstała zaległość podatkowa, upłynęło 5 lat.” oraz w § 2 „Przedawnienie zobowiązania wynikającego z decyzji, o której mowa w § 1, następuje po upływie 3 lat od końca roku kalendarzowego, w którym została doręczona decyzja o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej. Przepisy art. 70 § 2 pkt 1, § 3 i 4 stosuje się odpowiednio, z tym że termin biegu przedawnienia po jego przerwaniu wynosi 3 lata.”Marek Pasiński - radca prawnyPiotr Skórski - prawnikKancelaria Radcy Prawnego w Krakowie

samobójstwo bez osób trzecich